“آمریکا را مجدداً بزرگ بساز” و “کنترل خود را پس بگیر” عبارات مهم مبارزات پوپولیستی در سال 2016 بود. یکی فریاد تجمع بود که به ریاست جمهوری آمریکا برای دونالد ترامپ دست یافت و دیگری خروج انگلیس از اتحادیه اروپا را مهر و موم کرد.

به نظر می رسد چهار سال بعد ، دموکراسی در حال رسیدن به پوپولیسم است.

هارولد مک میلان ، نخست وزیر انگلیس از سال 1957 تا 1963 ، گفت که بزرگترین چالش پیش روی دولتمردان “وقایع ، پسر عزیز ، حوادث” است. بنابراین این است که ترامپ و بوریس جانسون ، نخست وزیر Brexiteer انگلیس ، هر كدام با وعده های ژینگوییستی برای آینده ای طلایی انتخاب شدند ، اکنون تحت فشارهای شدیدی قرار گرفته اند زیرا آنها به طور شهمه ای از وقایع زندگی واقعی در قالب بیماری همه گیر ویروس کرونا تحت کنترل قرار گرفته اند.

پوپولیست ها به رای دهندگان عصبانی ضربه زدند.

چه تفاوتی بین دموکراسی ، یک کلمه یونانی به معنای “حکومت توسط مردم” ، و پوپولیسم وجود دارد ، کلمه ای که از تعریف دقیق طفره می رود اما در مورد جذابیت احساسات مردم عادی است؟

بحث در مورد این س couldال می تواند مدتها طول بکشد ، اما یک تمایز در اینجا وجود دارد: دموکراسی به معنای یک سیستم حکومتی و نمایندگی است که برای تحقق بخشیدن به منافع متنوع مردم ایجاد شده است ، در حالی که پوپولیسم نشان می دهد که این سیستم منافع مردم عادی را برآورده نمی کند و به دنبال اصلاح بی عدالتی های درک شده

مبارزات پوپولیستی سال 2016 خشم افرادی را که احساس می کردند سیستم آنها را نابود کرده است برانگیخت.

به آنها گفته شد که خارجی ها شغل ، پول و هویت ملی آنها را به سرقت برده اند و دولت های خود اجازه داده اند که این اتفاق بیفتد.

ترامپ قول داد که در مرز مکزیک دیواری بسازد ، مشاغل خود را از چین پس بگیرد و توافق نامه های تجاری را پاره کند.

جانسون و همكارانش Brexiteers ادعا كردند كه انگلیس حاكمیت خود را به دلیل دیوان سالاری غیرقابل پاسخگویی در بروکسل از دست داده است.

به طور خلاصه ، پوپولیست ها پیشنهاد دادند که سیستم های ساخته شده دموکراتیک را پاره پاره کنند و شروعی تازه ایجاد کنند که باعث شکوه گذشته شود. آنها درمورد چگونگی وقوع این اتفاق در عمل مبهم بودند. اما قرار بود زیبا و آسان باشد.

چنین پیام هایی ، که به شدت از خصومت با مهاجران رنج می برد ، در رأی دهندگانی که از تأثیرات بحران مالی 2008 رنج می برند ، به شدت احساساتی بودند. مطمئناً ، استدلال های منطقی مخالفی وجود داشت ، اما واقعیت ها و منطق در چنین شرایطی ضعیف است – و در هر صورت به زور بیان نشده است.

COVID-19 رهبران ایالات متحده و انگلیس را تحت فشار قرار می دهد.

پس چه اتفاقی افتاد پس از پیروزی های بمب گذاری در هر دو کارزار؟ در طی چهار سال ، هرکدام می توانند ادعا کنند که خیلی از وعده های خود را انجام داده اند.

انگلیس اتحادیه اروپا را ترک کرده است ، اگرچه هنوز در مورد توافق نامه های تجاری جدید با اروپا توافق نکرده است. ترامپ مالیات بخشهای ثروتمند و بی نظم اقتصاد را کاهش داد ، موضع سختگیرانه تری با چین گرفت ، برخی توافق نامه های تجاری را اصلاح کرد و تعداد زیادی از قضات فدرال محافظه کار را معرفی کرد. تا قبل از همه گیری ، اقتصادها خوب پیش می رفتند.

اما هم ترامپ و هم جانسون – که فقط سال گذشته با قول “انجام Brexit” انتخاب شده بودند – اکنون به دلیل برخورد با بیماری همه گیر COVID-19 تحت فشار شدید قرار دارند.

ترامپ ، که اخیراً خود نیز به این ویروس آلوده است اما هنوز هم در مورد خطرات آن سرحال است ، در نظرسنجی های پیش از انتخابات ایالات متحده در 3 نوامبر ، عقب است.

دولت جانسون به شدت به دلیل بی کفایتی مورد انتقاد قرار می گیرد. به طور مكرر از پارلمان ارشد توری – به طور ناشناس – نقل می شود كه گفته می شود وی باید سال آینده جایگزین شود.

همانطور که راشل سیلوستر ، ستون نویس روزنامه تایمز ، اخیراً نوشت: “رادیکالهای ضد استقرار این روزها بنیادی هستند و معلوم می شود که آنها در این کار مهارت چندانی ندارند.”

پوپولیست ها در پایان کار خود را بر عهده گرفتند و سیستم را از بین نبردند.

مشکلات پوپولیست ها از چگونگی روی کار آمدن آنها ریشه دارد: آنها قول دادند که سیستم را متلاشی کنند ، اما با انتخاب شدن ، مسئولیت اداره آن را به عهده گرفتند.

تغییر در عمل چندان آسان نیست. برای شروع ، افرادی که برای اجرای آن به آنها اعتماد می کنند – کارمندان دولت که مدیریت ادارات دولتی را بر عهده دارند – دقیقاً کسانی هستند که به آنها حمله کرده اند. وینگرهای راست آمریکایی توطئه گر آنها را “دولت عمیق” می نامند. دستیاران جانسون از آنها به عنوان “لکه” یاد کردند.

اما چگونه می توان سیاست ها ، حتی سیاست های نمادین را بدون دیوان سالار به اجرا درآورد؟

ثانیاً ، دولت های پوپولیست تمایل دارند که پیرامون شخصیت رهبران بچرخند. افرادی که برای خدمت به آنها منصوب شده اند ، باید حداقل تا حدودی “” Kool-Aid “را نوشیده باشند. از نظر رهبر ، معیار اصلی عملکرد آنها وفاداری است.

این امر موجب صلاحیت در دولت نمی شود. و همچنین فرار از نظارت پارلمانی ، که به طور معمول به عنوان یک تأثیر تعدیل کننده بر یک رهبر عجول عمل می کند ، نیز انجام نمی شود.

ترامپ سناتورهای جمهوری خواه را که از ترس از دست دادن صندلی هایشان هستند ، مطیع خود کرده است. جانسون ، با اکثریت راحت در پارلمان ، اساساً با یک فرمان همه گیری را مدیریت کرده است ، اما اکنون با ناآرامی های فزاینده ای در میان اعضای پارلمان خود روبرو است.

پوپولیست ها به حساب می آیند.

تیعجیب و غریب ، صلاحیت ، اعتبار و دولت کارآمد دقیقاً همان چیزی است که یک دولت هنگام برخورد با یک بحران زندگی واقعی – با “حوادث” به آن نیاز دارد.

ایالات متحده بیش از 214000 نفر را به دلیل ابتلا به COVID-19 از دست داده است ، بیش از هر کشور دیگر ، و انگلستان بیش از 42000 نفر ، بالاترین میزان تلفات در اروپا است.

ترامپ ، ناامید از اینکه همه گیرها نباید ریاست جمهوری او را بهم بریزند ، جدی گرفتن آن را بخاطر درک معجزات درمان کرده است. نبرد برای مهار این ویروس عمدتا به عهده دولت های ایالتی است. رتبه های نظرسنجی رئیس جمهور کم است.

انگلیس از نظر تجهیزات حفاظتی ، اپیدمی در میان سالمندان در خانه های مراقبت و مشکلات در آزمایشات دچار کمبود شده است. بیشتر از همه ، پیام های اشتباه درباره محدودیت در زندگی روزمره ، صبر رای دهندگان را امتحان کرده است.

در همین حال ، قانون گذاران توری می دانند که عدم تکمیل Brexit با یک معامله تجاری اروپا فاجعه سیاسی را برای آنها به همراه خواهد داشت. به جای “کنترل مجدد” ، بریتانیایی ها برای بسیاری از کالاهای اروپایی هزینه بیشتری پرداخت می کنند و صادر کنندگان دسترسی به بازار اصلی خود را دشوارتر می کنند.

ترامپ همچنان ممکن است در انتخابات مجدد پیروز شود. رهبری جانسون نیز ممکن است زنده بماند. اما پوپولیست ها به حساب می آیند. رأی دهندگانی که در شرایط بحرانی صلاحیت می خواهند در حال رسیدن به آنها هستند.