وقتی رئیس جمهور منتخب جو بایدن در مورد ریشه فروتنانه خود صحبت می کند ، من می دانم که این “مالارکی” نیست. ما هفت دهه پیش در اسکرانتون ، پنسیلوانیا ، همکلاسی های مدرسه ابتدایی بودیم.

اسکرانتون یک شهر طبقه کارگر در گوشه شمال شرقی ایالت بود و هنوز هم هست. بیشتر معادن ذغال سنگ که زمانی برای آنها شناخته شده بود ، بیشتر در دهه 1950 وقتی که من و بایدن بچه بودیم ، از بین رفته بودند.

با این وجود ، این کشور همچنان خود را به عنوان پایتخت آنتراکیت جهان قلمداد می کند. جای زخم های تاریخ آلود آن – شکننده های متروکه ، انبوه سرباره و ماشین آلات معدن قدیمی زنگ زده – در سطح شهر پراکنده شده اند. ما توده های سرباره را “تخلیه اوج” نامیدیم. بعضی ها دود می کردند و به محله های اطراف بوی گوگردی ، تخم تخم مرغ می دادند.

خانواده من و بایدن در محله ای به نام گرین ریج زندگی می کردند. جایی بود که روزگاری بسیاری از صاحبان معادن ذغال سنگ زندگی می کردند و به همین دلیل ، گویا تنها بخشی از شهر بود که تخریب نشد.

بیشتر بقیه شهرها مشکلی از محلات تفکیک شده قومی بودند ، جایی که در واقع گاهاً غارنشینی ها و آتش سوزی های زیر زمینی از استخراج معدن که زیر سطح زمین بود ، رخ می داد. مردمان ایتالیایی ، آلمانی ، لهستانی و اسلاوی تبار هرکدام محاصره خاص خود را داشتند. اسکرانتون در آن زمان تعداد کمی از آفریقایی-آمریکایی ها زندگی می کرد. بیشتر آنها در نزدیکی منطقه تجاری زندگی می كردند.

هر محله یک سالن مورد علاقه خود داشت ، که اغلب جلوی یک فروشگاه در یک خانه دو طبقه قرار داشت. خانه ها در زمین های بسیار کوچکی قرار گرفته بودند که هر کدام دارای حصار و یک قطعه چمن کوچک بودند. اسكرانتون مقصر بود ، بدون شك در این مورد. خودش به شهر دوستانه بودن خود افتخار می کند. این هم بود

من و جو بایدن آرنج های مدرسه را مالیدیم.

من و بایدن در کلاس سن 2 در کلاس 2 بودیم. معلم ما خواهر یونیس بود ، یک راهبه کاتولیک رومی که او را به گرمی از او یاد کردم. خاطره بایدن از او متفاوت بود.

مدتها پس از بزرگ شدن و روزنامه نگاری در واشنگتن ، سفری عاطفی به اسكرانتون داشتم و از خواهر یونیس دیدار كردم ، سپس بازنشسته شدم و در صومعه ای برای سالمندان زندگی می كردم.

او گفت که من را به یاد می آورد. او البته بایدن را به یاد آورد ، که در آن زمان سناتور برجسته ایالات متحده بود. “شما بچه ها برای ناهار به خانه می روید ، و جو بایدن ظاهراً یک وعده غذایی بزرگ می خورد زیرا او اغلب بعد از ظهر در کلاس می خوابد. من او را اذیت می کردم. من به او گفتم “بای ، بای بایدن”. “

چند روز بعد با یکی از اعضای ستاد بایدن برخورد کردم و از ملاقاتم با خواهر یونیس برای او گفتم. “سناتور واقعاً آن راهبه را دوست ندارد. او از کودکی لکنت زبان داشت و او معمولاً او را مسخره می کرد. “

نمی توانستم باور کنم معلمی که من از آن خیلی دیوانه شده ام چنین کاری را انجام داده و مطمئن است که بایدن از او سوund برداشت کرده است. اما من از آن زمان فهمیدم که او احتمالاً حق با او بود: چند نفر دیگر از همکلاسی های کلاس 2 ما نیز علاقه زیادی به معلم ما نداشتند.

اولین ریگان کوهن به من گفت: “او به جای نام من” Reegy Deegy “را صدا کرد و راهبه ای بود که به دنبال جلب توجه او نبودم. “من هیچ مهربانی از او به یاد ندارم.”

با این حال ، بایدن بگذارید گذشته ها گذشته باشند. وقتی فهمید که شکنجه گر کودکی صدمین سالگرد تولد او را مشاهده می کند – در این زمان معاون رئیس جمهور بود – شماره تلفن او را گرفت و برای ابراز بهترین آرزوها با او تماس گرفت.

در آن زمان او انسانی بود – و یک رهبر دلسوز خواهد بود.

رهبر جدید آمریكا در سن 10 سالگی از اسكرانتون دور شد و پدرش بیكار بود و در ویلمینگتون ، دلاور شغلی پیدا كرد. اما او اغلب برای دیدار مادربزرگش به زادگاهش برمی گشت و اغلب با باند محله بیس بال بازی می کرد.

تامی بل ، دوست پسر بچه ای که بعد از این همه سال هنوز با بایدن نزدیک است ، گفت: “او بازیکن توپ خوبی بود.” “بسیار ورزشی. سر و شانه ها بالاتر از بیشتر ماست. “

سایت ورزش ما مالونی فیلد بود ، یک زمین خالی بزرگ در انتهای غربی گرین ریج. چیز زیادی نبود. دسته های چمن اینجا و آنجا ، بیشتر خاک و سیندر.

از آنجا که او خوب بود ، بایدن به عنوان کاپیتان یکی از تیم های پیکاپ ما درآمد – و بنابراین به او کمک کرد تا انتخاب کند برای چه تیمی بازی کند. بیشتر اوقات ، روند انتخاب برای بچه هایی که استعداد بالایی نداشتند ، یک روند دردناک بود. بچه هایی مثل من آخرین بار انتخاب شدند ، تقریباً همیشه با کینه و کینه: گیبونز آیا من دارند او را ببرم؟ “

بایدن درگیر چنین کارهایی نبود. او بازیکنانی را که به دست آورد پذیرفت و به سادگی بازی را انجام داد. من معتقدم او ریاست جمهوری را به همین ترتیب اداره خواهد کرد.