وقتی گزارش از دولت جرم است

آزادی بیان در افغانستان یکی از دستاوردهای بزرگ استقرار نیروهای آمریکایی در افغانستان به شمار می‌رفت، اما پس از تسلط طالبان بر این کشور و اعمال محدودیت‌های زیادی بر رسانه‌ها و خبرنگاران، این آزادی کاهش یافت.

هیئت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان در بیانیه‌ای گفته است که در حال حاضر خبرنگاران افغان که در آنجا به کار خود ادامه می‌دهند، این کار را در فضای تهدید و ترس انجام می‌دهند.

عبدالله حمیم نیز مانند کاویش نزدیک به 10 سال در افغانستان به عنوان روزنامه نگار کار کرد تا اینکه او نیز مجبور به فرار به پاکستان شد. اما این نام واقعی او نیست. از آنجایی که او هنوز از امنیت خود می ترسد، خواست که از نام واقعی خود استفاده نشود.

حمیم گفت در حالی که آزادی بیان یکی از بخش های مهم جامعه به حساب می آید، اما در افغانستان محدود است. وی گفت: هر گاه آزادی بیان وجود داشته باشد، می تواند تأثیر مثبتی بر تفکر جامعه و نهادینه شدن فرهنگ های خوب داشته باشد.

سهیله یوسفی پس از به قدرت رسیدن طالبان در رسانه های مستقل در کابل کار می کرد. اما او نیز به پاریس گریخت. یوسفی گفت: «در حکومت طالبان قانونی برای آزادی بیان وجود ندارد. روزنامه نگاران بدون هیچ جرمی دستگیر و زندانی می شوند.

او گفت که در گذشته روزنامه نگاران می توانستند آزادانه درباره فساد مقامات دولتی گزارش دهند. یوسفی گفت: “اکنون امکان انتخاب موضوع بدون دستور گروه طالبان وجود ندارد.” اگر سازمان‌های بین‌المللی حامی خبرنگاران از ما و رسانه‌ها حمایت نکنند، هر روز از جامعه حذف می‌شویم و روزی می‌رسد که دیگر واقعیت‌های جامعه پنهان می‌شود.»